زندگینامه شهید علی محمد اربابی

على‏ محمّد در 1344/12/01 در بیدگل و در خانواده‏اى متدیّن و مستضعف دیده به جهان گشود . شش ساله بود که به‏ جاى قدم گذاشتن در مسیر مدرسه و تحصیل ، به‏ خاطر وضع نامساعد مالى خانواده ، در کنار پدرش در کوره‏ هاى آجرپزى مشغول کار شد .
 
علاقه وافر او به تحصیل موجب شد تا در کنار آن کار طاقت‏ فرساى روزانه، تحصیل خود را در دبستان شبانه آغاز کند .
سال 57 که زمان نتیجه‏ دهى مبارزات حق‏ طلبانه ملّت قهرمان ایران به رهبرى امام خمینى  قدس‏ سره بود ، ایشان علاقه زیادى به فعّالیت‏هاى سیاسى از خود نشان مى‏ داد .
 
با پیروزى انقلاب اسلامى و تشکیل نهادهاى انقلابى ، او ضمن ادامه تحصیل در دبیرستان با پایگاه‏هاى بسیج شهر همکارى مى‏ کرد.
با شروع جنگ تحمیلى ، اوّلین بار در 1360/06/05 به جبهه‏ هاى غرب اعزام و سپس در عملیّات‏ هاى فتح ‏المبین و بیت ‏المقدّس شرکت کرد و در همان سال به عضویّت رسمى سپاه درآمد .
على‏ محمّد پس از مدّتى فعّالیت در اعزام نیروى بسیج سپاه کاشان به لشکر 8 نجف اشرف اعزام و به‏ عنوان فرمانده گروهان گردان محمّد رسول ‏اللّه  صلى‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله در عملیّات شرکت نمود . آن بزرگوار سپس در مسئولیّت‏ هاى مختلف لشکر از جمله جانشین و مسئول آموزش نظامى ، مسئول واحد بسیج ، مسئول قرارگاه و پشتیبانى لشکر ، جانشین ستاد لشکر ، مسئول ستاد تیپ زرهى لشکر همکارى کرد و به‏ عنوان فردى مدیر و لایق ، مورد توجّه خاصّ فرماندهى لشکر قرار گرفت ؛ به ‏طورى‏ که تأسیس و راه‏ ندازى هر مجموعه جدیدى به ایشان محوّل مى‏ شد .
 
اواخر سال 1364 درحالى ‏که با بدنى مجروح در خانه بسترى بود ، بنا به اصرار دوستان و والدین با خانواده ‏اى مذهبى ازدواج نمود ولى چند روزى از این پیوند نگذشته بود که به ‏دلیل نزدیک شدن عملیّات والفجر 8 ، وقتى ضرورت حضورش را در لشکر تلفنى به او خبر دادند با همان بدن مجروح ، خود را به رزمندگان اسلام رساند .
 
سردار سرلشکر پاسدار شهید احمد کاظمى فرمانده شجاع لشکر 8 نجف در این مورد مى ‏گوید : «اربابى هرگاه فراغتى پیدا میکرد در جمع بسیجى‏ ها بود . او به آنها عشق مى ‏ورزید ؛ لذا سعى مى‏ کرد بیش‏تر وقت خود را با آن‏ها بگذراند . حول و حوش عملیّات والفجر 8 ازدواج کرد ولى سه روز پس از ازدواج ، شنیدم که مى ‏گفتند ، اربابى برگشته است . من ناراحت شدم و وقتى او را دیدم ، گفتم : چرا آمدى ؟ تو تازه ازدواج کرده‏ اى و باید چند روز مى ‏ماندى . برگرد ، چند روزى بمان؛ بعد بیا . ولى او اصرار و پافشارى مى‏ کرد که در جبهه بماند . تحمّلم تمام شد و با تندى گفتم : اربابى ! باید برگردى ، همین امروز به خانه برو !
او درحالى که داشت موتورسیکلتش را روشن مى ‏کرد که با آن نزد بسیجى ‏ها برود ، نگاهى به من کرد ملتمسانه درحالى ‏که بغضش ترکید ، و اشکش جارى شده بود ، گفت : احمدآقا ! اجازه بدهید باشم . بگذارید بین بچه‏ ها بمانم . دیگر نتوانستم مقاومت کنم و سکوت کردم ؛ چون سکوت علامت موافقت است »
 
آن شهید قبل از عملیّات کربلاى 4 ، به سمت رئیس ستاد لشکر 8 نجف منصوب شد و با شروع عملیّات کربلاى 4 ، درحالى ‏که فرمانده لشکر (سردار احمد کاظمى) مسئولیّت پشتیبانى و عقبه لشکر را به او محوّل کرده بود ، با اصرار فراوان در خطّ مقدّم جبهه حضور پیدا کرد و سرانجام در ساعت 1/30 بامداد 1365/10/05 روى اسکله خرّمشهر (روبه‏روى جزیره امّ‏الرّصاص) به آرزوى دیرینه خود نائل آمد .
شهید احمد کاظمى درباره اعلام تاریخ شهادت توسّط شهید على‏ محمّد اربابى و بى‏قرارى‏هاى او براى عروج عرشى‏ اش حسین مى‏ گوید: «در سال 65 توفیق تشرّف به حجّ ابراهیمى یافتم . هنگامى که با اربابى خداحافظى مى‏ کردم نامه ‏اى به من داد و سفارش کرد این نامه را در طول راه بخوانم . گویى زادِ راه سفر مکّه‏ ام بود . نامه را گرفتم و از هم جدا شدیم .
در طول راه به فکر اربابى و نامه‏ اش افتادم . نامه را باز کردم ، با خطّى زیبا و کلماتى لطیف و دلنشین که از سویداى قلبش برخاسته بود ، برایم نامه نوشته بود وقتى نامه را خواندم متوجّه شدم چرا این مطالب را حضورى با من مطرح نکرده بود، چرا مى‏ خواسته در راه مکّه باشم تا نتوانم به درخواستش جواب رد بدهم .
 
در نامه نوشته بود : در عملیّات آینده (کربلاى 4) اجازه بده در گردان‏هاى رزمى انجام وظیفه نمایم . خواهش مى‏ کنم از حضور من در خطّ مقدم ممانعت نکن . من مى ‏دانم که تا شش ماه دیگر شهید خواهم شد . پس این چند صباح اجازه بده با بسیجى‏ ها باشم .
 
همین‏طور که نامه را مى‏ خواندم ، مثل این‏که یک سطل آب سرد روى بدنم مى‏ریختند . عرق سردى بر وجودم نشست و لرزیدم .
خدایا! اگر اربابى شهید شود، اگر او نیز برود ، چه مى ‏شود ؟ نه ، خدایا ! اربابى را براى لشکر اسلام حفظ کن .
دقیقا سرِ موعد مقرّر ، سرِ شش ماه ، در انتهاى عملیّات کربلاى 4 به دیدار یار رفت » .
 
شهید بزرگوار احمد کاظمى در مورد خودسازى ، ایمان و درایت شهید على‏ محمّد اربابى مى ‏گوید : «رزمندگان اسلام به‏ خصوص سرداران شهید ما ، اکثرا انسان‏ هاى پاک و با لیاقتى بودند که در جبهه‏ هاى جنگ که به فرموده رهبر بزرگوارمان حضرت امام راحل ، دانشگاه انسان ‏سازى است ، ساخته شدند . جوهره وجودى آنان قابلیّت داشت و در محیط جبهه از قوّه به فعل درآمد و ساخته شدند ولى على‏ محمّد اربابى علاوه بر آن‏که انسانى پاک و با لیاقت بود ، قبل از جنگ و حضور در جبهه ، خود را ساخته بود ؛ به همین دلیل نهال وجودش در جبهه به ثمر نشست و توانست مسئولیّت‏ هاى مختلفى را که در طول جنگ برعهده ‏اش مى‏ گذاشتیم ،
به‏ خوبى انجام دهد . گرچه در ابتدا سعى مى ‏کرد از پذیرش آن طفره رود .
اربابى مى‏ گفت : این مسئولیّت را به فرد باکفایت ‏ترى واگذار نمایید ، بنده هم در خدمتش هستم و هر کمکى از دستم برآید ، انجام مى ‏دهم ولى باکفایت ‏تر از خودش کسى نبود . وجودش آن‏چنان مایه برکت بود که هرجا بود و هر مسئولیّتى برعهده ‏اش بود ، به‏ خوبى از عهده آن برمى ‏آمد ؛ چون خود را در مقابل خدا مسئول و جوابگو مى ‏دید .
 
او خیلى زود با جمع هماهنگ مى ‏شد و قابلیّت‏هاى فراوانش را به سرعت بروز مى‏ داد . هرگاه کار تخصّصى برعهده‏ اش مى ‏گذاشتیم ، یکى دو روز بعد ، چنان روحیه و استعدادى از خود نشان مى‏ داد که گویى استادترین فرد در این فن است ».